بررسی میزان تمایل عشایر دشت مغان نسبت به یکجانشینی و عوامل مرتبط با آن

شیوه زندگی عشایر به عنوان یکی از سه شیوه جامعه (شهری، روستایی یا عشایری) در دهه های اخیر، دچار دگرگونی های فراوانی شده و تمایل به یکجانشینی در میان این قشر به شدت افزایش یافته است. از آن جایی که یکجانشینی آسیب جامعه عشایری محسوب می شود، شناسایی عوامل مرتبط، می تواند اطلاعات سودمندی در اختیار مسوولان امر قرار دهد. به همین دلیل این تحقیق به بررسی «میزان تمایل عشایر دشت مغان نسبت به یکجانیشی و عوامل مرتبط با آن» در سال 1393 می پردازد. تحقیق حاضر از نوع کاربردی بوده و به روش پیمایشی و با استفاده از پرسشنامه ای که محقق، آن را طراحی کرده است، انجام شده است. جامعه آماری این تحقیق خانوارهای عشایری شهرستان پارس آباد مغان به تعداد 2850 خانوار بوده و حجم نمونه آن با استفاده از فرمول کوکران به تعداد 180 خانوار، محاسبه شده که با روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شده اند. طبق یافته های تحقیق که تجزیه و تحلیل آن با استفاده از ضریب همبستگی اسپیرمن انجام شده مشخص شده است که بین میزان همنشینی و ارتباط عشایر با یکجانشین ها، بین میزان جاذبه های زندگی روستایی و شهری، بین میزان تغییر سبک زندگی در دشت مغان و وضعیت اقتصادی عشایر با میزان یکجانشینی عشایر دشت مغان رابطه معنی داری وجود دارد.